„Van vluchten krijg je honger hè?”, vraagt actrice Maartje Remmers aan een klein bruin meisje met vlechtjes dat hevig staat te kauwen. De moeder van het meisje zit in de tuin. Ze zit daar samen met nog een tiental asielzoekers en kijkt kouwelijk door het raam naar binnen, waar de leden van Wunderbaum rondredderen
[…]
humorvolle knipoogjes, maken Welcome in my Backyard aangenaam. Met zoveel mensen op het toneel gebeurt er ook steeds wat, als ware het reality-tv. Er worden koekjes gebakken, er wordt gerapt en gedanst en als twee asielzoekers ziek worden mogen ze in het bed van Scholten slapen, iets wat Walter Bart nóg ongelukkiger maakt. Zo golft de voorstelling over de hobbels die het gevolg zijn van samenleven met vreemdelingen.”
Jowi Schmitz (NRC Handelsblad)

“En dan is er het meisje dat gefascineerd is door andere culturen, vooral door de mannen uit andere culturen. Asielzoekers helpen vindt ze net zo interessant als winkelen. Meer idealistisch is de vierde bewoner, een man die oprecht goed wil doen, maar in wezen te gevoelig is. Keer op keer barst hij in tranen uit.
Walter Bart: “Allemaal balanceren ze tussen nieuwsgrierigheid en angst. Ze willen kennismaken met het nieuwe, maar zijn ook bang om te verliezen wat ze hebben.”
Annemiek Veelenturf (Rotterdams Dagblad)