Een voorstelling over de bevoorrechte positie van witte mensen en hun gebrek aan benul daarvan.
In Daar gaan we weer (White Male Privilege) reageren drie hoogopgeleide, witte West-Europeanen van bijna veertig op een opgehouden spiegel waarin ze een onfris verleden en een complex heden gereflecteerd zien. Een spiegel waar ze steeds moeilijker naast kunnen kijken. Vanuit hun moderne kantoor proberen drie collega’s hun rol in het racisme-debat te definiëren. Gaandeweg zakken ze steeds verder weg in een moreel moeras, waarbij vermoeidheid en overgevoeligheid nooit veraf zijn.

=ENG=

A site-specific performance about the privileged position of white people compared to all other people in the world, and the fact that these same white people haven’t got the slightest idea about that.
In ‘Here We Go Again’, three highly educated, white West Europeans of almost forty years old respond to a mirror that is held up to their faces, in which they observe the reflections of a dubious past and a complex present, a mirror that is increasingly difficult to ignore.
From their modern office, three colleagues try to define their role in the racism debate. Gradually, they sink further and further into a moral morass, in which fatigue and hypersensitivity are never far away.

=DE=

Eine Performance über die privilegierte Stellung der Weißen und deren Nicht-Bewusstsein hinsichtlich ihrer Position. In Nicht schon wieder (White Male Privilege) reagieren drei hochgebildete, weiße Westeuropäer gegen die Vierzig, auf einen vorgehaltenen Spiegel, in dem sich eine anrüchige Vergangenheit und eine komplexe Gegenwart reflektiert. Ein Spiegel, den sie sich zwangsläufig immer öfter vorhalten müssen. Von ihrem modernen Büro aus versuchen drei Kollegen, ihre Rolle in der Rassismusdebatte zu definieren. Sie versinken allmählich immer tiefer in einem Moralsumpf, in dem Müdigkeit und Überempfindlichkeit auf der Lauer liegen.

–

“Een intelligent en mooi gespeeld stuk, met een geweldig goede, nieuw geschreven tekst die de bevoorrechte positie van witte mensen, hun naïviteit en vaak onbedoelde racisme pijnlijk blootlegt.”

De Nederlandse Toneeljury, (nominatie voor) Nederlands Theater Festival

“Verbeke schreef een tekst waarin zo’n beetje elk vooroordeel en politiek correct cliché is verwerkt; het is een onontwarbare kluwen van racisme, seksisme en klassenverschil. Het knappe is dat de drie acteurs die uitputtende, want nogal lange, confrontatie consequent knetterend spelen, met spaarzame rustpuntjes en allengs hysterischere uithalen.”

Vincent Kouters (Volkskrant)

”Het interessante van de nieuwe voorstelling van acteursgroep Wunderbaum is dat het de afwezigheid van niet-witte stemmen aangrijpt om een vernietigend oordeel over de zelfgenoegzaamheid van de witte hoofdpersonages te vellen”

Martin Lems (NRC)

”Het stuk is bij vlagen even hilarisch als pijnlijk”

Camille Creyghton (Theaterkrant)

”Zelden zag ik zo slim en komisch een maatschappelijk actueel thema in het theater tot op het bot gefileerd worden”

Sara van der Kooi (Trouw)

–